અલંકાર

મનેખ જેવા મનેખને કપરો કાળ આવ્યો છે.

ઈસ્ત્રી કરેલાં વસ્ત્ર જેવા આ રસ્તા મને ગમે.

અઘોર અવધૂત શી હતી જ છટા મધ્યાહ્નની

મૃણાલ ગાંડાની માફક જોઈ રહી.

છ

બે

એક જ

ચાર

ઉત્પ્રેક્ષા

રૂપક

વર્ણસગાઈ

ઉપમા

પાને પાને પોઢી રાત.

માડીનો નેહ બારે માસ રે

હું માનવી માનવ થાઉં તો ઘણું.

મા તે મા.

જ્યાં ત્યાં વય બદલી સંતાય જાણે પરીઓ !

મહુડા માયા ઉતારતા યોગી જેવા લાગે છે

ઊંઘતાને પાયે જગની જેલ

મેરુ રે ડગે ને જેનાં મન નો ડગે

અનન્વય

વ્યતિરેક

સજીવારોપણ

વ્યાજસ્તુતિ